Daar hangt-ie, de lelijke oude Houellebeck, naast het singeltje van Stephan met geluiden van de Boulevard Périférique (Parijs) en onder een prachtige vroege tekening van Marc Nagtzaam. De gek, als op een foto van Koos Breukel. Helder in het licht. Geënsceneerd, hoewel het me niet zou verbazen als hij werkelijk bijzonder ongelukkig was en vaak gevaarlijk depressief. Houellebeck, Lovecraft, Stifter: Ook hij haat het leven en schrijft teksten waarin hij in liefde en beschaving smoort. Adalbert Stifter is fantasy.

Na mijn lezing over Adalbert Stifter tussen de boomstammen in KIK (Kunst in Kolderveen), neem ik het advies van Erik de Jong, de ‘Artis-Hoogleraar’ waarbij ik colleges volg over de geschiedenis van tuinen, ter harte: lees Die Wahlverschaften. Vanwege de regelmatige bezoeken aan de Amsterdamse dierentuin hebben we in Boedapest een volle dag in de dierentuin Achter het Heldenplein, doorgebracht. Ik wilde zo graag die buitenlandse ZOO met de onze vergelijken! De tentoonstelling How Far – How Near in het Stedelijk museum van Amsterdam heeft natuurlijk niets met dit Boedapester park te maken, maar voegt zich naar het thema vanwege de nauwe samenhang tussen wandeling en notities. Ze sluit aan bij mijn interesse voor exposities van kunstenaars uit andere werelddelen, Afrika, Azië ..

Ik lees de krant en mijn oog valt op de opmerking van Grunberg over Die Schutzbefohlenen van Elfriede Jelinek. Jammer dat ik het niet gezien heb. Toch wil ik erover schrijven. Waarom? Omdat het aansluit op het onderdeel migratie van Beyond Allegories waar We are Here van Yoonis Osman Nuur en the Silent University van Ahmet Ögüt gepresenteerd werden. Dit onderdeel was, voor mij althans, de meest concrete en indrukwekkende bijdrage. Het veroorzaakte een stormpje dat aanzwol; De wind sloeg tegen het glas van de aan de Amstel gelegen raadszaal en de blinderingsdoeken klapperden. Over Die Schutzbefohlenen dus en de mogelijkheden om mensen te helpen met kunst.

Jan heeft een mooi schilderij gemaakt. Twee landschapsbeelden boven elkaar, beide met koele hemel en lichte bewolking. Op het bovenste deel is een groot taps toelopend wateroppervlak te zien, het bassin van een waterzuiveringsbedrijf of iets dergelijks. Dat neemt bijna twee derde van het beeld in beslag. Het onderste deel stelt een tuinlandschap voor met veel groen. Een beetje blauw van een verkeers- of reclamebord in de rechter bovenhoek. Beide landschappen zijn uit trage horizontale verfstreken opgebouwd. Alleen de scheidslijn tussen onder en boven loopt pol-achtig scheef – als Jan een lijn trekt loopt deze altijd wat scheef rechts naar beneden. De detonatie maakt het werk compleet.

Zomer en nog steeds koud. Ik sta vroeg op en lees een uurtje. Zit op de bank, kijk naar de iep waar de ene Vlaamse Gaai in enkele seconden een andere verjaagt. Hoofdstuk zes van Memory Speek gaat over liefde »

Ik kan niet mee met de door Arcam en ABC Haarlem georganiseerde fietsexcursie van Poort tot Poort langs interessante locaties en architectonische objecten tussen Amsterdam en Haarlem. Maar, omdat ik dit traject regelmatig fiets en heel mooi vind, toch een beschrijving van een tochtje dat ik een week of drie geleden maakte. Toen bezocht ik op een vrijdagmiddag een kleine presentatie over kunst van mensen met een psychiatrische aandoening in het Dolhuys.