Bouwactiviteiten – Maandag 10 februari 2020 – Stijgers in het korte stukje van de straat dat de twee huizen verbindt. Daar waar ook een kinderspeelplaats is (speelstraat) Langs een façade van drie huizen breed en vier verdiepingen hoog. Ze zijn rond een kaal Seringenboompje gebouwd. Drie grote takken steken uit de constructie.

Maandag 10 februari 2020 – De storm is geluwd en het weer blijft onrustig. Er zijn fietsen en scooters omgewaaid.

Zondag 9 februari 2020 – Het is een Kuba-doek van zacht geel, zacht bruin, heel dicht geweven raffia. Het is geen Kuba of Kasai-fluweel, zoals de kleinere doeken met geometrische figuren; niet het spul van de kussentjes, handtassen en het interieurdesign, maar een rok die waarschijnlijk echt gedragen is.

Bouwactiviteiten – Zaterdag 8 februari 2020 – Gisteren was het volle maan wat mijn aandacht op die nieuwbouw richtte. Wit maanlicht vermengd zich met de witte bouwlampen die ze ’s nachts op de betonnen verdiepingen richten. Ook de kraan is van de zijkant van een felle witte lamp voorzien. Het versmelten van stadslicht en maanlicht heeft een bizar effect. Goedkoop, niet al te donker, blauw fluweel; een kinderkostuum.

Vrijdag 7 februari 2020 – Dat trappenhuis, afgekalfd en toch vol luister is op zichzelf al bijzonder. Vier verdiepingen hoog, bedekt met glas biedt het een panorama van de buurt en de autoweg. De Lelylaan, een drukke weg die de buurt in tweeën splijt. Alleen met viaducten en een groot overdekt plein ter hoogte van de Johan Huizingalaan zij de twee helften verbonden. We wandelen een soort estafette. De organisator gaat voorop en bekijkt een foto’s die de route markeert. Wij volgen één voor één.

Dinsdag 4 februari 2020 – Ze hebben een kleine rode bank op de hoek gezet. Op de stoep. Voor de deur. Ik geloof dat ze zoiets een loveseat noemen. Kleiner dan een tweezitsbank, groter dan een fauteuil. De bank is nat omdat het geregend heeft, en zoals vaker wanneer ik zo’n bank op straat zie moet ik aan een werk van Martin Kippenberger denken.

Maandag 3 februari 2020 – ’s Ochtends dicht bewolkt. Harde, koude wind. ’s Middags eerder warm. Bijna lenteachtig. Een mevrouw in een rolstoel zit buiten in de zon. Vóór de vierkante huizen van lichtgele steen langs straten met namen als: Overleg, Geduld en verdraagzaamheid – vlak bij het Dwaze Moederplein. De reigers maken al kabaal, er klinkt een vreselijke kreet. De papegaaien vechten.

Zaterdag 1 februari 2020 – Het centrale park is er een van vrijheden en verboden, vol zomers plezier en bankjespubliek, nationaal erfgoed en vindt- en reclamezuilen (voor koloniale mogendheden); Speelterrein voor sporttrainers en gezondheidsfreaks, jachtgrond voor singels, uitloop voor honden en degene die hen uitlaten. Een kattenbak en vogelhemel. Kauwtjes en papegaaien zijn er thuis.

Vrijdag 31 januari 2020 – Dan het station: Pilarenparadijs. Ovalen pilaren, ronde pilaren en tweeling exemplaren. Zij zijn met vergroeid als twee bomen die veel te dicht naast elkaar ontkiemden. Ronde Y-vormige pilaren van de loopbrug die station met overkant verbindt. Viaducten, voetgangersbruggen boven de parkeerplaatsen van de grote bussen, die in tweeën knippen als ze voorbij rijden op weg naar een bestemming buiten de stad. Daar onder die bruggen aan de voet van de achterzijde van het station is het schaduwrijk en donker.

Grofvuil – Donderdag 30 januari 2020 – Eenzaam op straat: een onderdeel van een salon tafel, mintgroen (heel licht), voorzien van rietenvlechtwerk, waarschijnlijk bedoelt als onder etage voor kranten en tijdschriften; een ovalen witte pilaar, aan de zijkanten bekleedt met gedraaid riet dat wit beschilderd is. De pilaar lijkt op een enorme tafelpoot voor een ovalen witte tafel, maar is aan de bovenkant voorzien van een mozaïek uit aardewerken scherven; een kerstboom met tussen de takken een wit stuk tule, het houten kruis aan de stronk is stuk.