Dinsdag 24 maart 2020 – Ik lees Chaos, Cosmos, Teritorry, Architecture van Elisabeth Grosz en wil zorgvuldig zijn in de formulering van wat ik er bijzonder aan vind. Grosz neemt grote woorden in de mond, de kosmos, de kunst, de architectuur, veelal ontleent aan het werk van Gilles Deleuze met en zonder Felix Guattari. Bij begrippen als ‘kosmos’ en ‘chaos’ moet ik altijd even slikken.
Maandag 23 maart 2020 – ’s Ochtends, een uur of acht. Helder weer en Koud. Het meeste vuil op straat komt van kleine verbouwingen. Een zilverkleurige ijskast, hoger dan gewoonlijk, de achterkant opengebroken wellicht om er verkoopbaar materiaal uit te slopen.
Zondag 22 maart 2020 – Het Kubakleed, die rok, lapjesdeken van kleine rechthoekige stukken raffia. Fijn als zijde. Aan twee kanten omgezoomd en dan bezaaid met figuurtjes. Het zouden tuintjes kunnen zijn, percelen. Maar waarom is het verstrooide patroon op de doek zo mooi, terwijl het uitzicht in de richting van de Sloterplas in West vanaf de achterkant van de galerijflat zo lelijk is? Ik droom mezelf de stad.
Zaterdag 21 maart 2020 – In het licht van de tekst van Kristeva en de ervaring van meer dan 50 beschrijvingen van wandelingen en gedachten, denk ik dat En Route over de volgende dingen gaat: schrijven, beeldende kunst, wandelen; Het is kortom een uiteenzetting met de personae die ik ben.
Vrijdag 20 maart, 2020 – Territorium en verleiding; Nestelen en kinderen krijgen; Uitvliegen, territorium afbakenen en verleiden. De cirkel is rond. Nu we binnen moeten blijven, blijkt hoe belangrijk het uitvliegen en afbakenen van nieuwe territoria voor de ontmoeting, de verleiding en de voortplanting is. Nu de scholen dicht zijn, zijn vooral pubers op straat. Mannen met dure auto’s; kerels op motoren die bijzonder veel kabaal maken. (Dat er amper vliegtuigen zijn is een zegen. Het is al heel erg lang niet zo aangenaam rustig geweest. Ook ’s nachts.)
Donderdag 20 maart 2020 – Groepsgevoel? Als je wilt verdwijnen in je observaties heb je daar meestal niet zoveel mee. Groepen maken mij nog steeds bijzonder onrustig. Rather walk alone! In mijn vieze oude winterjas waar al het waterwerende materiaal uit verdwenen is. Een lekker oud wijf. Een beetje nijdig kankerend op alles wat jonger is en werkt.
Woensdag 19 maart 2020 – De kleine roller-coaster van een epidemie. Het betekent dat ik mijn plan moet bijstellen en ik denk na. Het was natuurlijk de bedoeling om de routes te beschrijven die ik iedere dag loop of fiets. Vanwege de epidemie, dat ongrijpbare ding dat overheden, koningen, radiolui, mediamensen, minister-presidenten en hun partners tot helden maakt, kan ik op straat niet meer verdwijnen.
Handel in het bewustzijn dat alles wat je doet in de statistieken staat.
Zondag 15 maart 2020 – Naar Artis via de Kerkstraat. De wandelende toeristen in de stad stellen me vandaag gerust. Ik kijk naar de oude huizen in de smalle straat. Ook hier veel vuil op de hoeken, meestal slaapkamermeubilair, matrassen, allerlei planken, onderdelen van kasten, lades, bodems met wielen en zonder, plastic sledes.
Twee Meisjes – Zaterdag 14 maart 2020 – De nachtgeluiden: Sirenes van politie, brandweer en ambulances. Een raam gaat open. Meisjes die feestvieren, schrille geluiden, hoge stemmen die maar niet omlaag of uit gaan. Katten met krijsende kinderstemmen. Soms regen. Het ruisen van bomen. Dan een auto met de radio aan. Bom. Bom. Bom. Bombommetje. Bom. Overdag schiet een kleine vleermuis langs het raam.
