Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.

Dinsdag 31 maart 2020
Grofvuil

Het heeft gewaaid. Fietsen zijn omgevallen, scooters ook. En als het papier niet goed in de kartonnen dozen en vuilniszakken zat, ligt de straat vol witte snippers, plastic zakken, stukken karton. Op de eerste hoek toch nog een kerstboom, kont omhoog. Dan een stuk of zeven grote kartonnen dozen, waaronder een hoge smalle doos van een fiets, levensgroot op de zijkant afgedrukt; Twee grijsblauwe kunststoffen rolkoffers; Enkele resten laminaat.

Twintig vuilniszakken, half staand, half liggend; Een kartonnendoos met daarin een plastic ladekastje met een front dat de structuur heeft van een gevlochten mand, het ding is wit het frame zit in de doos, de lades ernaast, gestapeld op straat; Een zwarte stoffen rolkoffer, geopend; Een grote hoeveelheid kartonnen dozen: Een doos voor een let-tv – even groot als de doos voor de fiets, een doos voor een kopieermachine, een doos gevuld met gele plastic ordners. Zes losse kartonnen dozen. Gestapeld karton; Een beige  tapijt vier bij vijf meter, half opgerold; Een zwarte plastic vol verf afval, half lege blikken, kwasten en doeken.

Een leren leunstoel met daarnaast een elegante witte eetkamerstoel, modieus. In het voorbijgaan lijkt het ding compleet. Later weg, meegenomen; Een ovalen salontafeltje naast van twee etages met gedraaide poten, verweerd. Alle lak is verdwenen; Een cilindervormig ijzeren gevaarte dat uit twee delen bestaat, roestig met lades, waarschijnlijk een tuinkachel geweest; Een wc pot wit. Op het deksel een mannetje en een vrouwtje.

Een houten keukenstoel uit de jaren dertig. Verweerd. Zonder lak; Twee stoelen met metalen poten en witte plastic zitting in elkaar gevouwen; standje 69, alleen maar achter- en onderkanten te zien. Een heleboel houten planken waar de waar purschuim aan plakt: lichtblauw isolatiemateriaal puilt tussen twee planken uit; Drie ramen met kozijnen, relatief nieuw, een groot raam en twee kleinere zijramen, drie deuren. Ze rusten groot en hoog tegen de containers. Vijf vuilniszakken met daarbovenop een zwarte koffer, open. Er staat een rond plastic bakje in met etensresten. Een felgele kunststoffen doos met draagband, waarschijnlijk zo’n ding wat je op een brommer monteert om pizza’s en ander warm eten te bezorgen. Een oude printer. Een rond houten raam met kapot getrokken roze en witte tule.

Kartonnen dozen, stukken karton, plastic vuilniszakken. Tuinafval en een stuk beton dat een h-vorm heeft en een stoeltje lijkt. Tuinafval , een grote hoop klimop. Het blad nog groen en frist; Een grijs cirkelvormig ding met een diameter van circa 90 centimeter, zo’n twintig centimeter dik. Het heeft inkepingen en lijkt de bodem van het een of ander te zijn geweest; Een eenpersoonsmatras. Een tweepersoonsmatras. Een eenpersoons boxspring.  Een wc-pot om aan de muur te monteren; Een grote lichtgroene versterkte plastic zak – vaak gebruikt voor brandhout – niet te zien wat erin zit. Plastic zakken, karton en houtenplanken. Een oude wasmachine, een oude droger. En Route 64

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index