Marc Nagtzaam Zeichnungen / An Index of Notes / Jpeg / Variable dimensions / 2019 – ongoing
Zondag 22 maart 2020
Het Kubakleed, die rok, lapjesdeken van kleine rechthoekige stukken raffia. Fijn als zijde. Aan twee kanten omgezoomd en dan bezaaid met figuurtjes. Het zouden tuintjes kunnen zijn, percelen. Maar waarom is het verstrooide patroon op de doek zo mooi, terwijl het uitzicht in de richting van de Sloterplas in West vanaf de achterkant van de galerijflat zo lelijk is?
Er is een klein bosje dat vanaf de achterkant van de parkeerplaatsen tot aan het water van de gracht loopt. Een klein driehoek. Een helling vol bomen en stuiken, wat kamperfoelie (kaal nog) en wat klimop, populieren, essen en berken. Een vijftal grote populieren zijn geveld. Je ziet het felle oranje oppervlak van de kale stompen tussen de struiken. Dan veldjes met vierkante gebouwen, lage gebouwen met platte daken, soms enkele verdiepingen hoog, maar altijd op een rechthoekig perceel dat niet aansluit bij het volgende. Gevuld tot aan de rand.
Ik droom mezelf de stad. Een stad van extremiteiten die ik op het oppervlak van mijn geheugen strooi. Geen scheggen dit keer, maar gebouwen en interieurs. Een stapeling van plattegronden, gebouwen die er al jaren staan terwijl de interieurs veranderen. Wat er stond en uitgestald was, is waarschijnlijk al jaren geleden verdwenen. Binnenhoven, tuinen, achterkanten, schuren, huiskamers, slaapkamers, badkamers, keukens.
Het KNSM-eiland met z’n halfhoge flats waar grote groepen mensen wonen, gezinnen die via gestapelde galerijen aan de binnenkant van de carrés naar hun voordeur gaan. Ik bekeek er jaren geleden met J. de stalen poort die door Narcisse Tordoire ontworpen was. De poort was mooi, de galerijen benauwd. Je zag hoe stromend roestwater, dat van daklijsten naar beneden liep, de wanden al beschadigd hadden en ik wist hoe het klinkt als je zo’n galerij betreedt en de hele flat met je meeluistert.
Opnieuw het KNSM-Eiland. Opnieuw een flatgebouw. Nu rond. Op de kop van het eiland. Heel duur, naar horen zeggen. Er wonen voetballers, van AJAX natuurlijk en ook de directeur en voormalig eigenaar van een commercieel onderzoeksbedrijf. Hij doet niets op dit moment vanwege een concurrentiebeding, maar heeft een dubbele woning, helemaal boven: Het uitzicht is uniek. Aan twee kanten ramen. Aan twee kanten water met werven en schepen en horizons.
Daartussen een keuken, een huiskamer en een zijkamer met éénpersoonsbed. Het interieur is met de hand gemaakt en door een architect ontworpen; gymzaal-grijs linoleum op de vloer, gegalvaniseerde metalen kasten en overal boeken en papier; managementboeken, porno, wat Nederlandse literatuur, Jan Wolkers, Connie Palmen. Verjaarscadeaus, van vrienden gekregen, nooit gelezen. Hooguit de boeken die hij ooit voor zijn eindexamenlijst moest lezen. Gejat in een warenhuis.
Ik denk aan een huis in de Bijlmer, een eengezinswoning in twee lagen. Het lag aan de rand van de stad. Je kon Abcoude zien. De mannen die wij bezochten hielden kippen op het balkon.
Ik denk aan de snelweg waaraan nog gebouwd wordt, richting knooppunt Holendrecht. Het levert een onwerkelijk landschap op van grote zand verstuivingen en een hoge wand vol steen, en vrachtwagens die aan en af rijden, en viaducten, bruggen, fiets- en wandelpaden die open liggen. Er worden kabels getrokken. De laatste galerijflats zijn aan kunstenaars vergeven.
Ik denk aan MVRDV. Gebouw Parkrand aan de rand van de stad in Amsterdam West is een van die gebouwen die ik tijdens een wandeling. Bezoek. Tocht niet helemaal zijn geworden wat het bureau had beloofd. Twee hanglampen hangen buiten om een groot gat tussen op te sieren met in verhouding veel te grote witte plantenbakken daar onder. Maar, wat mooi werkt in een film van Sorrentino (La Grande Bellezza) verlichte plastic accessoires op het dak van een gebouw – dezelfde grote witte plantenbakken – is aan de rand van de stad in een woonwijk niet te verdragen. .
MVRDV (& designteam): Blokkendozen met feestwinkelversiering; Confetti-Architectuur. Zoals twee recente confetti-titels uit de Nederlandse literatuur suggereren: gereformeerd van binnen, kleurrijk rechts van buiten.
De Stempelwoningen in Amsterdam Noord.
Amsterdam Oost, het IISG, het voormalig slachthuisterrein.
Steigereiland. IJburg.
Plekken in de stad.
Huizen. Woningen.
Ik bekijk een video waarop Winy Maas (MVRDV) de mensen van de AA, de Academie voor Architectuur in Londen Toespreekt. What’s Next. Hij geeft vorm aan een lapjesdeken. Van woonwijk tot Floriadeplan. Met de computer gepland. Gestructureerde willekeur. Dat is zo bijzonder van het Kubakleed, dat het verraadt wat mensen zijn en hoe zij samenleven. En Route 56.
