Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.
Donderdag 5 maart 2020
Naar de Bijlmer. Pop Up Moskee. Via de Apollolaan heen. Langs de Amstel en de Ceintuurbaan in de regen en het donker terug; een tunnel (of koker) met lichtjes en blauwe schaduwen aan de wand. Spannend wordt het op de heenweg pas na de rotonde tussen de torenflats als ik langs de vaart fiets met aan de overkant de resten van de Bijlmer Bajes als de twee laatste tanden in een oude bek. Wie herinnert zich nog dat achter het café, een laatste oudbouw met reclames op de zijwanden het terrein van de Hells Angels bevond?
Het fietspad naar het kruispunt onder de snelwegen door is recht en kaal. Steeds schoner wordt het er, steeds minder groen en gras. Een boom bij de Volkstuintjes vlak naast de sportvelden is omgewaaid – natte rulle grond, een enorme plak wortels omhoog – dan vlak voor de autowegen een laatste gemeentewerf. Een metalen parkeerloods, als een ijzeren rek waarin de wit/rode reinigingswagens rusten. Verboden terrein, bedreigd terrein: een korte onderhandeling en ook dit stuk niet openbare grond is verkocht.
Het snelweg knooppunt bij Duivendrecht is bijzonder. Een verzameling van vijf of zes betonnen viaducten. Basaltsteen op de taluds, een klein beetje graffiti dat verglijdt naar iets wat op beeldende kunst moet lijken, roze en rood geschilderde betonnen pilaren met – oh heilig cynisme – een vogel erop. Want de vogels lijken snel te verdwijnen. Nog nét wat groen langs de vaart aan de kant van de Watergraafsmeer. Een laatste groepje bomen, in rechte lijnen aangeplant op de heuvel voor de Campus gebouwen, en verder uitsluitend nieuwbouw, kranen, naderend. Niet eens kantoren, vooral wat enigszins opgepoetste hoge woningbouw met hier en daar een grasveld.
De meeuwenlaan, langs de snelweg, flats aan beide zijden op de achtergrond. Lange rijen lantaarnpalen om een gevoel van veiligheid te bemiddelen. Vanuit de trein is te zien dat er in de Bijlmer waarschijnlijk meer lantaarnpalen dan bomen en struiken te vinden zijn.
Dan het veld met de lage wijkjes. Een lappendeken aan goedbedoelde woningbouw. Oranje muren met grote witte cijfer erop, voor de oriëntatie (het wijkje herinnert in de verte aan de buurt in Los Angeles waar Dana Lixemberg filmde.) Dan een wijkje waar de straatstenen niet rood maar zwart zijn. Een jongetje speelt op drie plompe ganzen die op een klein strookje gras vlak voor de huizen zijn geplaatst. Er zijn hier ook scholen. Ik verbaas me dat juist de laagbouw ieder doorzicht verhindert. Alleen bij uitzondering kan je zien waar je je bevond.
Dan achterlangs aan het Nelson Mandela Park voorbij naar het CBK Zuid Oost. Ik kom er heel graag de ontvangst is altijd zeer hartelijk.
Terug in het schemerdonker. Het regent flink. Het laatste wat de moeite van het vermelden waard is, zijn de torenflats in het donker. Het Philipsgebouw dat zo merkwaardig exhibitionistisch is, althans dat zou je denken van zo’n gebouw met al die open ramen zonder zonwering of jaloezieën. Het is vooral een vingerwijzing: AAA. Alleen Arbeid Adelt. En Route 45.
