Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.

Maandag 2 maart 2020

Nat en lenteachtig. De magnolia heeft grote knoppen,  één-derde groen fluwelig, twee-derde roze. Wat laag staat bloeit. Niet alleen de krentenbomen en prunussen, maar ook al gele en rode struiken. Tussen de steigers die rond het seringenboompje zijn geplant, toont een donkergroene Camelia perfecte rode bloemen.

Het park is nat en sappig. Zwart, bruin en vele groenen, van gras en jonge bodemplanten: sleutelbloemen, speenkruid, hondsdraf. Alles komt op. Het vormt een prachtig glanzend geheel.

Vanuit de galerijflat is een verbouwing te zien. Eerst drie bakken kunstbloemen, dan een rij daken en een stuk grijze lucht. Een witte kraan tilt twee ramen met kozijnen omhoog. Ze draaien even in de leegte, om dan een plek te vinden aan de zijkant van de strenge, saaie portiekflats. Late jaren vijftig, vroege jaren zestig schat ik.

De zijkant van het gebouw, aan de kant van het water, is ingepakt in groot wit gaasdoek. Het lijken de spinsels van een groep rupsen, stippelmotten misschien. De mannen insecten. De kraan een grote vogel die van bovenaf toekijkt. Een roofvogel? Nee, een reiger. Straks strekt het zijn lange nek en stort het de snavel in de richting van iets wat eetbaar lijkt. Op de natte oever langs het water grazen tientallen meerkoeten. Twee waggelen samen het fietspad op met hun vreemde platte, blauwgrijze poten.

Gisteren, of misschien wel langer geleden, zag ik een dergelijke bouwplaats waar het dak van een huis met blauw gaas was bedekt. Daarnaast een enorme dennenboom, een spar wellicht, of iets anders ook helemaal in hetzelfde blauwe spul gewikkeld.

Er zijn meldingen geweest van een felle lichtflits boven Amsterdam en Nederland. En Route 43.

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index