Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.
Maandag 24 februari 2020
Het is niet gemakkelijk om zichtlijnen te volgen als je fietst. Langs het kanaal eerst een vierkante school. Dan een rij zilvergrijze vierkante gebouwen die achter de snelweg staan. Ze stijgen hoog boven het talud en de rijdende auto’s uit. Daaronder de plexiglazen geluidwerende wand vol krassen en tags, dan een rij bomen en struiken (al enigszins groen), dan parkeerplaatsen gedeeltelijk gevuld, de straat en de lage villa’s. Oprijlanen, huiskamer (gordijnen dicht), boven de garage een hobbykamer (gordijnen open). Te zien: computers, posters van het een of het ander, planten, glanzend geglazuurde aardewerken sculpturen.
Neem de rij zilvergrijze flats als uitgangspunt en negeer de rest. Dus: De vierkante school langs het water, de rij zilveren flats naar links (in de richting van Weesp ?) en rechts de drie dikke koninginnen met hun groene hoed: Rode baksteen, dikke lijven, ramen met zwarte en zilverwitte kozijnen, en onder het groene dak een geometrische constructie die overgang naar de overkapping aanduidt.
Daarachter een rechthoekig gebouw met een licht bakstenen façade. Het is niet het studentencomplex klein Manhattan, eveneens een met baksteen bekleedde woontoren die meer naar rechts, achter de dames en voor het Station Lelylaan is geplaatst. Hoewel dat laatste gebouw, vanuit de juiste hoek ook boven de eerder genoemde gebouwen, de school, het zilver, uit kan rijzen. Deze volgorde is er maar kort: in de realiteit van het ‘er-doorheen-fietsen’ bevindt zich achter die rij zilveren flats het modekwartier.
De nieuwbouw in de buurt vordert langzaam. De toren in aanbouw, die op dit moment nog uit een kale betonnen constructie bestaat, groeit langzaam. Ze dekt de hemel tussen de rode dames toe. Kleine groepen jonge mannen, Rusland, Polen, Baltische straten, geruite hemden, bleke huid lopen over het zand van de opengebroken straat, tussen de dranghekken en waarschuwingslinten door, naar de gedrongen ingang van het goedkope hotel, een groot gebouw met glanzend zwarte tegels bekleedt. In de ruimtes die aan de straat grenzen zitten mensen onverschillig achter bureaus en computers, koptelefoons op, draaistoelen.
Als de nieuwbouw straks klaar is, is het zichtveld tussen de drie koninginnen volledig ingevuld. Grote stukken lucht verdwijnen, evenals planten, kruiden en struikgewas. De muur wordt hoog en solide. De snelweg A10 ertussendoor. Aantrekkelijk voor studenten (dicht bij de stad) met als voordeel dat er nieuwe, tweeverdieners tussen de oude gezinnen komen wonen. Veel woningen op een klein stukje grond, en als die duurder wordt verhuizen de studenten en de kunstenaars weer.
Het regent nog niet en waait hard. Bij de rotonde aan de overkant van de ventweg langs de ingangen van de hoge gebouwen gaat het nog. Bij de volgende rotonde kan geen fiets meer overeind blijven. Windvang en tochtpassages. Alles is lijkt in deze buurt nieuwbouw.
Aan het einde van de route de galerijflats. Het witte doek dat over de kolom van betonnen noodtrappen gespannen is, heeft los gelaten. Het slaat en klappert met veel geweld in de wind. Vanuit een raam op de vijfde verdieping is te zien hoe de regen toeneemt. Windvlagen nemen de buien mee omhoog. De regen soms horizontaal. Ook de flats aan de overkant worden opgeknapt. Er staan spullen op straat. Hoe meer ruimte er is op de stoep, hoe meer ruimte de bouwlieden innemen. Er staat een gele kraan. Er staan drie verlengde witte bussen en de mannen die werken hebben gele bouwhelmen op. Ik zal mijn fiets laten staan. En Route 39.
