jan van der pol, fotocollage, 2017, 42 x 29 cm

20.12.2017
Ochtendtelevisie: Drie vrouwen. De een wat forser draagt een donkere jurk met een rechthoekige hals benadrukt door een witte bies. Zij staat. Twee anderen, mager, zouden Sjors en Sjimmie kunnen zijn. Een jonge blonde vrouw met een donkergroene doorschijnende blouse, bordeauxrood-gelakte nagels. Een donkerharig wijfje in een strak zwart pak met een tot het laatste knoopje dichtgeknoopte blouse, glimmende zwarte schoenen met hoge naaldhakken. Het drietal straalt, de gestifte lippen lachen alsof het rubberen rolletjes zijn, nét iets te stijf. De drie bewegen wat en nemen dan de gewenste positie weer in, één van te voren door de redactie uitgedachte compositie.

In het gastenbankje nemen twee mensen plaats: een dikke man in een grijs pak, een vrouw.
“Nederland”, zegt de dikke man. Hij kan niet ouder dan dertig zijn en draagt een kermisrode das.  “Nederland, De Dutch Dream, Nederland.”
“Lijkt op de Amerikaanse Droom”, zegt het wijfje.
“Ja, De Dutch Dream, je zou het eigenlijk in je eigen taal moeten zeggen. En straffen”, zegt hij,
“veel straffen. Bandidos. Vuurwerk – daar moet de Marechaussee bij mogen – vuurwerk en buitenlanders.”
“Waarom die buitenlanders? Straffen?”
“Omdat ze niet Nederlands genoeg zijn.”
Het geheel wordt onderbroken door Harry-Mens-achtige kerstbeelden, een Amerikaanse kerstman, jingle bells.

Het is een artikel in de Volkskrant over de #Meetoo-discussie en de generatiekloof die oudere feministen scheidt van de jongere, waardoor S. beseft wat er gebeurt. De oudere generatie, waar ook zij toebehoort is danig teleurgesteld, dáárom loopt het niet sync, hoewel ze waarschijnlijk hetzelfde willen.

Nee, ze schaamde zich niet om feministe te zijn, zoals de jongere schrijfster suggereert. Nee, ze was trots en dacht dat er, zeker voor een kleine groep, daadwerkelijk iets verandert was. Er was meer openheid. Het besef dat je je eigen gang kon gaan. Dus doe je je vizier omhoog.

Toch had ze de afgelopen jaren wat meewarig geconstateerd dat alles weer behoudend werd. Vrouwen, ook als ze dat niet wilden, weer truttige wijvenkleertjes droegen. Bijvoorbeeld in het NOS journaal, waar een aantal mooie, waarschijnlijk intelligente vrouwen in achterlijk strakke rokken en stompzinnig hoge schoenen wordt gehesen. Was dat niet bevochten, dat je gewoon met twee benen op de grond mocht staan? De vooroordelen terug: De zwarten zwart, de witten wit, de vrouwen mooi – tais toi – en de heren? Nonchalant en welbespraakt, klein, baardig en beweeglijk en dus in staat een autoritaire positie waar te nemen.

Dan plotseling na jaren weer een feministische golf. Natuurlijk is een hoge hak en strakke rok geen reden om een losse hand in onderbroek of trui te steken – of erger. Natuurlijk mag je, als je wilt,  ‘gewoon’ vrouwelijk zijn, maar je zult voorzichtig met stereotypen om moeten gaan. Er is geen kloof, zoals de schrijfster veronderstelt, wel een gevoel van teleurstelling of van een koppige tevredenheid desnoods, zoals bij de mannen en vrouwen die aanschuiven bij DWDD. We hoopten, dachten écht, dat het nét iets beter zou gaan. Maar, het nieuwe rechtst is optimistisch en het nieuwe links nostalgisch en de strijd van de jonge feministen is niet nieuw, wel mediabewuster, ogenschijnlijk preutser dan voorheen.

Jonge en oude vrouwen in de strijd om #MeToo: Voor verandering vs. gruwen van ‘slachtofferrol’, Loes Reijmer in: De Volkskrant, 18.12.2017