Marc Nagtzaam, Zeichnungen / An Index of Notes / Jpeg / Variable dimensions / 2019 – ongoing
dinsdag, 12 mei 2020
Het waait nog steeds maar is minder koud. Grote wolken aan de hemel. Gebouwen wit van boven, donkergrijs van onderen (een schaduw). De toppen van de bomen zwaaien en het ritselt aangenaam. Ik wandel via het Vondelpark in de richting van het Haarlemmermeerstation. Vóór de Schinkelbrug links af de Amstelveenseweg op, in de richting van het oude Huis van Bewaring. Het wordt opgeknapt en ik bijna klaar. Vol nieuwe appartementen. Ook de Amsterdamse Schoolwoning aan het plein, waar ik eerder regelmatig kwam wordt door een corporatie verbouwd en opgeknapt. Nu is het er redelijk schoon, in eerdere zomers leek het zwaar vervuild. Roet en uitlaatgassen blijven tussen de bladeren van de grote platanen hangen. De ramen zijn altijd vuil.
Ik neem het fietspad in de richting van Buitenveldert en de A10. Daar kan ik vanuit de verte de vorderende verbouwing zien aan Tripolis van Aldo van Eijck. Eén gebouw is volledig gestript. Je ziet de gele kozijnen die zo typisch zijn. De mooie verweerde balken en het plaatwerk ertussen is verdwenen. Een zwarte isolatie laag laat zich zien. Naast de snelweg is een grote hoeveel zand neergestort. Het oppervlak plat gemaakt. Daar zal de glimmende kolos van de club Winy Maas verrijzen. Markante glanzende nieuwbouw aan de A10.
Ik wandel onder de snelweg door. De brug met fietspad en een stuk spoor voor de pleziertreintjes en trams van het museum verderop, wordt op een alternatieve manier verlicht. Ik probeer niet naar de hyper-felle lampen te kijken. Ik weet niet of het een experiment is, of al getest, maar ik denk dat deze lampen zich aanpassen aan het daglicht rond het viaduct en de schaduwrijke onderdoorgang moeten verlichten. Dan ben ik bijna bij het Amsterdamse Bos.
Vanaf het Amsterdamse bos gaat een smal park langs het water Buitenveldert in. De parkstrook licht aan een gracht. Gracht en park gaan parallel aan de A10 tot aan het Amstelpark en uiteindelijk de Amstel. Hoewel de strook groen relatief smal is, zijn de bomen en struiken groot. Ze zijn vol en helemaal uitgegroeid zodat ze hun verschillende ronde vormen tonen. Dan volgt de A.J. Ernststraat die over het water van het park heenloopt. Het is een mooi viaduct; de straat hoog boven, het water en de schaduw daaronder gestut door open, driehoekige pilaren. Links en rechts lage trappen die naar de straat daarboven gaan.
Ik ga even de trap op en keer dan weer om, loop in de richting van de Parnassusweg verder. A.J. Ernststraat in de richting van de A10: Glimmende hoogbouw. Het oude betonnen gebouw van de Universiteit aan de overkant. Dan nieuwe gebouwen, sommigen onaf. Vooral de nieuwbouw langs de componistenstraten Debussy, Mahler, Gershwin is bedenkelijk. Gemaakt voor zon, maar altijd in de schaduw. Vooral de donkere gebouwen komen er nu grote wolken schaduwen maken slecht vanaf. De gebouwen zijn wit, met gekleurde balkons, en bruin en zwart als in een zaak met modieuze in het buitenland naar westers model gemaakte meubels en andere interieurproducten. Straks zal station Zuid vanaf deze kant ook te zien en te bereiken zijn, begrijp ik nu enkele schotten zijn weggehaald. Op de platen met impressies van de nieuwe gebouwen kan je veel planten zien. Een tuin met korte wortels denk ik, een soort enorme bloemenbak.
Dan de Parnassusweg. Ook hier zou ik hopen dat de moderne oudbouw met respect behandeld wordt. Niet alleen de dure lage flats, ook de grijze kantoren. Het gebouw van de internationale school bijvoorbeeld en het kantoor dat over de weg rijkt. Misschien een groot contrast met de statige jaren dertigbouw uit Zuid, maar een eerbiedwaardige afwisseling met de kitsch van de grote bedrijven die langs de Zuid-As staan. Ik ga via de Apollolaan en het Vondelpark terug. En Route 85.
