Marc Nagtzaam,  Zeichnungen / An Index of Notes / Jpeg / Variable dimensions / 2019 – ongoing

Ontmoetingen
zondag 10 mei 2020

Een oude vriend en ik.
Het warm en zonnig. Ik loop vanaf de Bouwersgracht in de richting van het centrum. Draag mijn Ray Ban zonnebril en mijn oude geruite broek met wijde pijpen, dat geeft mijn zo’n zwierig gevoel. Het groene water van de grachten glinsteren, alsof het toch beweegt. De boten zijn keurig geschilder, het staal is wit en blauw met hier en daar een grote bak bloemen, geraniums bijvoorbeeld. Ik groet een man met een hond die beleefd met een boog om mij heen loopt. Ik links tegen de kant van de huizen aan. Hij rechts net een beetje van de stoep:
Hé! Ik had je niet herkend.
Ik kijk naar zijn pet. Een geruite pet, zoals mijn broek geruit is. Hij oogt grijs en rustig. Ik heb hem al enige tijd niet gezien. Dan kijk ik naar de hond. Een vriendelijk grijs, wit, blauwe hond die aan mijn kruis ruikt. Ik streel hem een beetje over zijn kop, half om hem te voelen, half om hem weg te duwen, en lach.
Heerlijk, zo zou het mogen blijven. Zo zonder toeristen en vliegtuigen.
Ik weet dat hij het meent, en begrijp dat we dezelfde rol aan willen nemen. Die van een beetje buitenstaander. Hij meer misantroop dan ik.

De acteur en ik.
We negeren elkaar professioneel.

Het meisje met de paarse muts en ik. Ik loop langs de Nassaukade. Zij fietst langs. Levendige ogen.

De man met het dunne blonde haar en ik.
Hij ziet er goed uit en heeft zijn baard laten staan. Een blouse met bloemen. Als hij mij aanspreekt noemt hij mijn naam. Daarom weet ik dat hij naar mijn gesprek met de slager luistert.
Kunt u de schnitzels wat dunner slaan?
In Oostenrijk, daar zijn ze dun! Je kan er doorheen kijken.
Varkensschnitzels?
Alleen maar! En Route 83.

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index