Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.
Vrijdag 17 april 2020
Twee wandelingen:
De eerste gisteren langs de kades en het Amsterdam Food Centrum (De Markthallen). Druk op de grasveldjes langs het water. Snel terug via de Kesbeke-fabriek en de Willem de Zwijgerlaan.
De tweede vandaag. Dezelfde bestemming via een andere route: De Nassaukade helemaal af tot aan de Haarlemmerweg, dan rechtdoor, richting Halfweg en Haarlem tot aan het viaduct bij station Sloterdijk onder de snelweg door.
Grote delen van de Nassauskade zijn opgebroken. Dat had ik eigenlijk al eerder gezien maar was ik vergeten. Het maakt de drukte op sommige kruispunten begrijpelijk. Vanaf de hoogte van de Brandweerkazerne op de Rozengracht tot aan het zwembad ligt de straat open, één helft rul, geel zand afgezet met hekken, waar mannen in oranje pakken nonchalant tegenaan leunen (als ze niet hard aan het werk zijn natuurlijk met kleine rode shoveltjes en stenen en zo.). Aan de rand van de straat op het versleten gras van een klein plantsoentje bij de brug en soms op de stoep, liggen lange rubberen buizen, zwart met gele strepen. Mannen regelen het verkeer. Je kunt niet precies zien hoe het verder gaat en of je een doorgang vind, maar het valt mee. Wandelende over de wankele planken op het rulle zand, blijkt je toch voort te kunnen.
lk wandel heel vriendelijk, heel beleefd. Heb inmiddels genoeg van alle agressie en assertiviteit. Van de mijne, vrouw van middelbare leeftijd, glanzende ray ban op (pilotenmodel), gillend, verspringend en piekerig haar (lijkt geblondeerd = is grijs en droog); van die van anderen. Van de dikke meiden die niet opzij gaan, ook niet als je subtiel hebt aangegeven dat je dat op prijs zou stellen; van de arrogante jongens met glanzend bruin haar en donkerblauwe truien of jacks aan; van de scooterrijders en slordige fietsers die, omdat het niet zo druk is, nu over het voetpad rijden; van de mensen die voor de deur gaan zitten, op de hoek bij een stoplicht zodat je op straat moet gaan staan, ach ja.
Rechtdoor ga ik vandaag. Niet door het Westerpark, omdat ik niet de hele tijd tegen joggers aan wil lopen, of jongeren die zich ongelukkig voelen om de horeca op z’n kont ligt. Het park ligt in de zon. Mijn stoep ligt in de schaduw langs de huizen, wat misschien helpen kan tegen opgewonden coronawandelaars en ander volk. Ik houd afstand wat niet alleen noodzaak, ook een kwestie van beleefdheid is, zelfs als het om autisten en dwangneurotici gaat, die zich precies aan de afstand willen houden. Vriendelijk zijn. Beleefd, ook als de ander misschien bang is voor jou.
Volg de Haarlemmerweg met aan de kop bij Haarlemmerplein veel huizen die in de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig zijn gebouwd. Ik herinner me goed dat ik blij was met die mooie nieuwe huizen die zo bereikbaar leken. Langs de begraafplaats Vredenburg waar zoveel mooie donkerrode boomvarianten staan, tot aan de snelweg bij Sloterdijk. Ik kijk naar de gebouwen, die van de ING (de voormalige afdeling stiekum) die nu tot woningen worden verbouwd. Een grijs en open skelet. Ik naar het roze gebouw met ronde hoeken, waar nu een hotel in gevestigd is. Al dat beton, rechthoekig en grijs met geometrische patronen, afgerond oudroze. Niet die gebouwen zijn lelijk, maar vooral de manier waarop zij in de omgeving zijn neergezet: De aanhechting klopt niet echt.
Onder de autoweg door in de richting van het Grafisch Atelier Amsterdam dat in een groot, laag schoolgebouw gevestigd is. De drukmachines in de gymzaal, opzichtig van artistiek verantwoorde graffiti voorzien. Ik besluit langs het talud van de snelweg A10 te lopen waar zich tussen de lage flatjes of nieuwbouw en de snelweg, een smal fiets- en wandelpad bevind. Schaduwrijk en groen omdat de taluds niet kaal mogen zijn. Hier besluit ik om in enkele komende En Route beschrijvingen de ringen van de stad als uitgangspunt te nemen.
Bij de Jan van Galen straat steek ik de snelweg over. Het is een mooi punt. Waar je in de Kolenkitbuurt over de snelweg loopt, die aan alle kanten door gebouwen wordt afgeschermd, loop je hier via zebra’s en stoplichten direct over de autoweg heen. Links en rechts het verkeer dat stil moet staan, en in de verte het gebouw van de woningcorporatie over de snelweg, Rochdale naast de Kolenkit dat je nu wel volledig zien.
Vreemde kerk, die Kolenkit. Omdat ik direct langs de snelweg liep, kon ik haar nu ook vanachteren zien. Je kijkt van beneden naar omhoog. Staat in een tamelijk geïsoleerde, volledig opgeknapte buurt. Veel lichte steen gebruikt. Drie jongens in kleurrijke pakken laten raps weerklinken. Rechte, opgeknapte flats tekenen hun keurige vormen tegen de vlakke blauwe lucht.
Ook daar waar ik bij de Jan van Galenstraat ben overgestoken, vlak bij het Erasmuspark, staat een moderne kerk. Vierkante vormen, stenen, beton. Benauwde eenvoudige huizen. Een wonderlijk park, dat Erasmuspark – aangelegd in ‘Mondriaanstijl’ schrijft de gemeente Amsterdam – met grote oude bomen, veel acacia’s en mooie gebeeldhouwde beesten, een stoere leeuw en ijsbeer op de pilaren voor de ingang; een Eskimo met zeehonden op de brug over de Admiralengracht. 1932 in stijlvaste cijfers. En Route 72.
