Blue to Black, Willem de Rooij (2012)
Op een lage witte sokkel, lang en plat, ligt een blauwe linnen doek, een complete baan stof met merkjes en al. De kleur is intens blauw. Glanzend indigo, een beetje zoals de Toeareg hoofddoeken, hoewel die vaak zwarter, donkerder zijn. De kleur heeft  verticaal, over de korte kant van de stof, een geleidelijk verloop, zoals een avondlucht of een iris druk, een effect dat ik van prenten ken: van Blue to Black.

Ik vind de doek mooi omdat ik van stoffen hou. Maar ik moet tamelijk lang nadenken of ik het werk ook goed vind. Het Stedelijk Museum koopt zijn werk aan. Eerder zag ik een vaas witte en zwarte tulpen die ook van hem was. Ik ergerde me eraan, omdat hyperrealisme ervan bij de andere (kunst)objecten in het museum uit de toon viel. Zag ik een betekenis over het hoofd?
En ook toen ik nadacht over het maken van tentoonstellingen stuitte ik in mijn geheugen op zijn naam. Hij leent als kunstenaar methoden van een curator en is in soortgelijke thema’s geïnteresseerd als ik. Hij maakt gebruik van kunst uit andere samenlevingen en plaatst deze naast Westerse kunst, waardoor je de expositie als toeschouwer in een cultuurhistorisch kader gaat plaatsen.

Maar is zijn werk goed?

blue-to-black │ Willem de Rooij │ Global Collaborations │26.11.13 │ Stedelijk Museum Amsterdam
Artikelen: MetropolisM 2010