Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78×114 cm.

Donderdag 9 januari 2020

Het is vanochtend ongebruikelijk warm. Twaalf graden, voor de tijd van het jaar erg zacht. Bij het krieken de merel. Opgewonden eksters, kraaien en hier en daar een groene papegaai in de kale bomen. Vooral de treurwilgen aan de rand van het water zijn mooi. De trage lange takken, vaal oranje, hangen tot vlak boven een rimpelloos wateroppervlak. Het lijkt alsof het water lager staat, de takken allemaal op dezelfde hoogte recht afgesneden; een pagekapsel. Er komt nog geen oorlog, althans nu nog niet. Het nieuws ketst af. En de waanzin gaat gewoon nog even verder waar ze gebleven was.

Toen ‘k ‘s morgens hier nog stil aan ‘t werk zag staan,
Die ‘k ‘s avonds halen moest in Ispahaan.’

Of het een terechte associatie is, Isfahan, weet ik niet. Er schijnt vlakbij die stad ook een kerncentrale te staan. Maar het ritme van die laatste twee regels van de Tuinman en de Dood doemden zonder het te willen bij mij op. Mag je nog dromen van Perzië? Tijdens mijn bijeenkomst in RIB Rotterdam met Rana Hamadeh en Maziar Afrassiabi leek het van wel. Soefi-wijsheden, literatuur waar zijn vader soms over sprak. Ik weet te weinig van die verhalen. Het is nog steeds de moeite waard om veel te lezen. In een tekst die we op een vorige door Rana georganiseerde bijeenkomst lazen we een tekst van de Marokkaanse schrijver en vertaler Abdelfattah Kiliro, Hij beschrijft hoe hij bij het lezen van Arabische literatuur in termen van de Arabische jaartelling denkt, terwijl voor hem de moderne literatuur met de westerse jaartelling begint. Een les in het ondersteboven denken, rekeninghoudend met de waarneming van de ander.

Ik herinner me een bezoekje aan Artis in de schemer. De apen gaan al slapen. Dan zie ik een prachtige kale boom. Perzisch IJzerhout (Parrotioa persica). Wat een monsterlijk mooi ding. Het is vijf uur en al bijna donker. Zo’n dag vlak voor kerstmis als de winter nog net niet begonnen is. Achter de bomen en de huizen die het dierenpark omzomen, daalt de zon. Het blijvende groen van de klimop, de dennen en de coniferen glanst heel donker. Er liggen nog gekleurde bladeren op grind en klinkers. En in een hoek, vlak bij een paviljoen, die zwarte boom. Een stevige ronde stam met daaromheen een grote hoeveelheid stijf kronkelende zwarte takken, dik als stammen. Tentakels, slangen, een medusakapsel, edel en waardig.

Dat is wat ik graag beschrijven wil, dat wat je niet ziet. Omdat het niet overdag plaatsvindt, maar ’s nachts.
Dat wat ontsnapt aan een lens. Ontsnapt aan de helderheid van het verstand, terwijl we het allemaal kennen omdat het er is. En Route 5.

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index