Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 × 114 cm.
Dinsdag 21 januari 2020
Vanochtend felle, felle zon en een hele hoge luchtdruk. Het water kookt bij 101 graden, lees ik ergens. Alles spiegelt genadeloos, verblindend wit licht. Cirkelende blauw omrande vlekken voor mijn ogen. De ramen van de moderne hoogbouw van de oude drukkerij Tetterode, de daken van de auto’s, de deurklinken, hun zijramen en achteruitkijkspiegels. Zelfs de fietsen schitteren en beperken het zicht. Dáár waar zij van roestvrij staal zijn. Het natte wegdek glinstert. De wereld is bleek en schraal. Ik heb rode wangen, lichte couperose zoals de kinderen in Tibet. Het park is licht en vrolijk.
Weer dat groepje taxusbomen. Weer die Platanen. Zij werpen lange scherpe schaduwen. De bomen zelf zijn ook vol schaduw, aan één kan licht, aan één kant donker. Hun stammen, de takken die steeds dunner worden. Ik knijp met mijn ogen. Dan, aan de grens met het Amsterdamse Bos wordt het rustig. Mist.
Druppels aan de takken van de kale struiken. Hoogbouw en bomen zacht grijs aan de top. De witte dame op de grote steen bij de grens van bos en fietspad is een lichtend voorbeeld. Als ik naar links kijk, terug naar de stad, is de lucht daar nog vaalblauw. Hoog boven kan ik een stukje van de constructies van het helikopterplatform bovenop het ziekenhuis zien.
Ik ben blij met de gedempte stemming. Alles is veilig. Zacht en goed zichtbaar. Beter dan in de zon. Zelfs de vliegtuiggeluiden zijn zachter. Er fiets een vrouw voor mij uit, een vrouwtje als een gebouwtje: Ze draagt een geruite vaalbruine broek. Strak. Daarboven een suede jas, ook sluitend. Ik kijk naar het namaak-leren rugzakje met drie applicaties, cirkels in verschillende kleuren bruin. Het totaalbeeld afgewerkt met een pompom.
Later op de dag fiets ik verder door Amsterdam Buitenveldert. Veel bomen. Veel hoogbouw. Veel auto’s, fietsers en vliegtuigen. Ook hier wordt gebouwd. Harde geluiden komen achter de schutting vandaan. Ik heb gezien dat er niets was. Ik heb gezien dat ze begonnen. Ik heb gezien dat een team de schutting van een donkerblauwe bekleding voorzag, geschikt voor chique reclameteksten, Kroonenburg hoogbouw, slingerende, computer gegenereerde, elementen bouw. Er zijn plekken die ik prachtig vindt in Buitenveldert. Maar het is ook vermoeiend om langs het drukke verkeer te fietsen. Slingerend achter het tankstation langs, tussen de studenten door.
Tegen een uur of vijf fiets ik via de Parnassusweg terug. De toppen van de gebouwen bevinden zich nog steeds in de mist. Er wordt gewerkt aan Station Zuid. Vlak na de protesten van de bouwers in Den Haag werd er een enorm element geplaatst. De wegen afgezet. Je wacht op maaiveldniveau, tegengehouden door een man in een geel regenpak. Hij heeft de verantwoordelijkheid.
Ga er maar niet achter staan, zegt hij. Als hij toch naar achteren schiet, Hij wijst naar een enorme vrachtwagen, dan blijft er niets van je over.
Ik neem de bocht, langs de fietsen onderdoor. Droom weg bij het kantoor dat over de Parnassusweg is gebouwd. Het ziet er goedverzorgd uit. Vertrouwd TL-licht binnen. Het rust op grote vierbenige betonnen stutten.
’s Avonds ga ik met de tram naar Nieuw Sloten. Het winkelcentrum is verder weg dan ik dacht. Het is fijn om deze route naar West nog een keer met het openbaar vervoer te herhalen. Ik kan niet veel zien omdat het donker is, maar weet waar ik ben. Het viaduct bij de kleine sluis – de andere kant van het vierkante water, de ingang van de weg met de villaatjes. Dan meerdere lage flats, en het oude Slotervaart Ziekenhuis met de merkwaardige rechthoekige constructie op het dak. Een kunstwerk? Een functionele constellatie? De tram rijdt verder. We eten in een all you can eat restaurant, Chinees, Thais en Japans. En Route 13
